Όπως είπε ένας φίλος πρόσφατα «στο πανκ τα νέα μαθαίνονται στόμα με στόμα και τα καλά άλμπουμ φεύγουν χέρι με χέρι σα ζεστά ψωμάκια». Μεγάλη αλήθεια, ειδικά αν λάβει κανείς υπόψη του ότι ο χώρος ήταν ανέκαθεν πολιτικοποιημένος, οι μπάντες μονοπωλούν τις σκηνές στις καταλήψεις κι ο κόσμος που τις παρακολουθεί χρόνια ξέρει που να πάει και πότε ώστε να προλάβει μία από τις 300-500 κόπιες που κυκλοφορούν με αυτοεκδόσεις ή μέσω ανεξάρτητων δισκογραφικών.
Μια μικρή βόλτα στα Εξάρχεια αρκεί να σε διαβεβαιώσει πως όσα γράφονται δεν απέχουν ιδιαίτερα από την πραγματικότητα. Οι κολώνες και οι τοίχοι είναι ντυμμένοι με αφίσες συναυλιών ονομάτων της αθηναϊκής πανκ σκηνής, γίνεται εκθετικά δυσκολότερο να τις παρακολουθήσεις.
Κάπου εδώ ανοίγει το κενό για ένα παράδειγμα. Αρχή του Τέλους. Εξαιρετικό όνομα μπάντας; Ναι, αδιαμφισβήτητα. Καινούργιοι; Ούτε καν. Σχηματίστηκαν το 2000, πηγαίναμε ακόμα δημοτικό εμείς οι άβγαλτοι. Ε, εντάξει, underground τύποι με ένα ντέμο και με το ζόρι ένα άλμπουμ τώρα πρόσφατα να υποθέσω; Πάλι λάθος είσαι. Δοκίμασε καλύτερα 5 ντέμο και 3 άλμπουμ με τελευταίο την Κάθαρση, γι αυτή θα μιλήσουμε τώρα. Στα υπόλοιπα θα σε πείσω να ανατρέξεις. Θα βγεις χαμένος αν δεν το κάνεις.
Η Κάθαρση κυκλοφορεί διαδικτυακά τον Νοέμβρη του μισητού 2016. Ακολουθεί τονΘόρυβο του ’09 και την Πτώση του ’13. Ακόμη κι αν ήθελα να παραβλέψω τον λειτουργικό συμβολισμό των τίτλων, δε θα μπορούσα. Η μπάντα, όπως και ο καθένας μας, διανύει μια διαδρομή και για κάθε σημαντικό σταθμό της ηχογραφεί κι από έναν δίσκο. Είστε, λοιπόν, τυχεροί αν τους συναντάτε για πρώτη φορά στην Κάθαρση και είστε ημιτελείς, αν δεν ανατρέξετε στο παρελθόν που τους οδηγεί στο τώρα.
Ο ήχος τους δε διαφέρει εκπληκτικά από ό,τι περιμένεις από μια πανκ μπάντα και αυτό είναι θετικό. Χρειάζεσαι μια αφετηρία για να αρχίσεις να απομακρύνεσαι λίγο λίγο από αυτή (βλ. Το Χρώμα του Προσώπου του ’05 όπου αποδεικνύουν ότι μπορούν να σπάσουν το φράγμα του είδους με μεγαλύτερες σε έκταση και συναισθηματισμό συνθέσεις ). Οι στίχοι τους, όμως, είναι ένα το ένα κλικ αριστερά που κάνει τη διαφορά. Οι Αρχή του Τέλους παρατηρούν τον κόσμο να συνεχίζει την ατέρμονη λούπα του και θέλουν να κατέβουν. Όχι σα φυγάδες όμως, θα κάνουν σαματά πριν σιωπήσουν.
Στην Κάθαρση ξεκινάμε με τον “Χρόνο”, που δε τελειώνει ποτέ και μες τη δίνη του είναι «τροφή για τα θηρία η κάθε ψυχή». Η παντοδυναμία του πάνω μας γεννά τον “Φόβο”, αλλά εμείς ξεγελιόμαστε με την χορευτική εισαγωγή και ούτε που καταλαβαίνουμε ότι φτάνουμε «σιγά σιγά στην άρνηση του ίδιου του εαυτού μας». Η “Γρίπη” έρχεται να ρίξει αφοριστικά τους τόνους της έξαψής μας («είσαι σκλάβος, για πάντα σκλάβος»), αλλά θα πάρουμε τα τσακισμένα μας όνειρα και θα τα κάνουμε παραλήρημα στο στόμα μας μες τα δυόμιση λεπτά του “Θα της πει”. Εξάλλου, “Έξω από τη Βαγδάτη” στοιχειώνεται το κάθε μας λεπτό. Στο “Όσο ανασαίνω” ξέρουμε -κι εγώ κι εσείς- πως είμαστε αδύναμοι να αντέξουμε τη σιωπή και στα αυτιά μας ηχεί το καλωσόρισμα στην αρχή και στα ρουθούνια μας μυρίζει θάνατο. “Καλωσήρθες στη Λύπη”, εδώ διανυκτερεύει, μες το απέραντο λευκό, η “Κάθαρση”. Κι αυτό το μακρινό ταξίδι έφτασε στο τέλος…