Μια κάποια εισαγωγή για μπάντες όπως η Αρχή του Τέλους φαντάζει αχρείαστη, όχι μόνο γιατί έχουμε αναφερθεί ξανά στη γοητεία των ολοκληρωμένων τους δουλειών, αλλά και γιατί ο ίδιος ο χαρακτήρας τους αποκαλύπτεται με άμεσο τρόπο από την πρώτη κιόλας νότα του οποιουδήποτε τραγουδιού τους. Το να ξεχωρίζει ένα σχήμα με τη μουσική του είναι ένα προτέρημα που δουλεύεται μέσα στο χρόνο, αλλά οπωσδήποτε χρειάζεται και ταλέντο, κάτι το οποίο οι συγκεκριμένοι αναμφισβήτητα διαθέτουν. Τι συμβαίνει όμως στο νέο τους δίσκο που σκάει μετά από τέσσερα χρόνια δισκογραφικής απουσίας;
Καταρχάς, η μπάντα δοκιμάζει να βαθύνει τον ήχο της, να χαμηλώσει ταχύτητες και να εμφανίσει μια απρόσμενη υποτονικότητα. Μπορεί αυτό το στοιχείο να μην αφήνει τις περισσότερες συνθέσεις να εκραγούν, όπως αυτό συνέβαινε στο προηγούμενο τους δίσκο, αλλά το πάθος τους παραμένει ανεξίτηλο. Οι στίχοι, οι συγχορδίες , το βλέμμα προς τα πίσω και προς τα ενδότερα παραπέμπουν σε αυτό ακριβώς που θα περιμέναμε από τη συγκεκριμένη μπάντα. Τα καινοτόμα στοιχεία που φέρνει η νέα εισαγωγή μιας επιπλέον κιθαρίστριας, η ορχηστρική πάχνη του “Στις Κατακόμβες” και το εντελώς cold wave “Γραμμή Καρμάν” πιο πολύ αποτελούν σημεία που οφείλει να επικεντρωθεί η μπάντα στη συνέχεια, παρά παρενθέσεις στιγμιαίας έμπνευσης.