This is a review from our new album "Ptosi", We would like to thank K. for his good words. Unfortunately is only in Greek. You can...no....you MUST visit his site and you must do it often...here is a link to his blog, so have a nice journey!!
"Μόλις έσκασε η “Πτώση”, το νέο album της Αρχής Του Τέλους. Ευτυχώς τους έμαθα σε εκείνο το live-παρανάλωμα που έγινε στις 10 Μάη του 2013 στην υπόγα (Kαλλιδρομίου), μαζί με Χειμερία Νάρκη και Sadhaka. Το οργιώδες post-punk τους με είχε λιώσει, με είχε καταπιεί όπως σε καταπίνει μια δίνη αφού όμως σε έχει βρέξει με ένα σορό ηχητικά δεδομένα που μπλέκονται στην πορεία. Η ίδια δίνη με είχε φτύσει άλλες τόσες, σκηνικό που επίσης έγινε όταν έπαιξα την κόπια του “ΘΡΒΣ” που μου χάρησαν σπίτι μετά. Αν και έχουν περάσει μήνες από τότε, τους ευχαριστώ ξανά.
Φτιάχτηκαν το 2000 και τώρα που γράφονται αυτές οι γραμμές, παίζει η “Πτώση” τους, ξαναγεμίζοντας ό,τι κενά τυχών μου είχε αφήσει το “ΘΡΒΣ” – δεν έχω ακούσει τα προηγούμενα τους -. Βρίσκομαι μεταξύ πληκτρολόγησης και διαγραφής, πίσω μπρος μιας και δεν ξέρω τι μπορώ να γράψω και να μην είναι κομπόστα. Έχω θέμα πολλές φορές να περιγράψω όμορφα πράγματα και έχει ζουμάκι. Αν η εικόνα είναι χίλιες λέξεις ο ήχος είναι δύο χιλιάδες μιας και δημιουργεί και είκονα. Αλλά… οι τόποι που μας γέννησαν έχουν μια τοπογραφία/σκηνογραφία, μια εικόνα παράξενη η οποία μας κολλάει στάμπα ή καβούκι χελώνας και την κουβαλάμε στο διηνεκές. Τέτοια είναι η μουσικάρα των παιδιών. Post punk ελεγείες ντυμένες με στακάτα και μεσ’ την μάπα φωνητικά, συνδυασμός που με χαώνει απίστευτα και όσο με χαώνει, τόσο γουστάρω. Δύο άκρα, πραγματικά άκρα. Μπάσο κομψό, χωμένο σε παρταλιασμένες punk αναφορές, κιθαριστικές αιμάτινες λούπες παλιάς κοπής, μοτίβα γκίζα και αέρας πολυκατοικίας του τότε και του πάντα, χυμένα ζουμιά Γενιά Του Χάους με θρύψαλα από Joy Division, σκοτάδι γκρίζο, ουρανό γκρίζο, σάλια γκρίζα, αίματα γκίζα.
Η “Πτώση” είναι darkίλα και μάλιστα μονολιθική πάνω σε αυτά που νιώθουμε πολύ δικά μας. Εαυτοί και εαυτές περιγράφονται σε αυτό που ακούω και μπρίζα μια δάχυτη πανκίλα, ξερό και μισόπικρο κινηματικό soundtrack και εκεί που το πράγμα συντονίζεται, σκάει και μια crustίλα, επίσης old schoolιά, που τα λιώνει όλα! Μέχρι και Stereo Nova βρήκα μέσα τους προς το τέλος, που δεν ξέρω αν ισχύει ή εγώ έχω κάψει ολοκληρωτικά, αλλά και τι να λέει. Όσο πάει ο δίσκος τα χώνει, και σταδιακά το χώσιμο γίνεται όλο και πιο άγριο, πιο γενικευμένο και αναλογικά με την φωνή. Υπάρχει πρόλογος, πλοκή και κατάληξη και η “Πτώση” είναι πορεία κανονική. Αλλά είναι και πολυμορφία αλλά τελικά και δύο άκρα που σφάζονται ανηλεώς! Αλυσίδες, αλυσίδες, αλυσίδες, χάρτης λοιπόν η μουσική της Αρχής, χάρτης στις αποτυπωμένες στους τοίχους της πόλης ψυχές μας."